A desinfección da auga potable ten un propósito crucial: erradicar a gran maioría dos microorganismos patóxenos nocivos, incluíndo bacterias, virus e protozoos, para evitar a propagación de enfermidades transmitidas pola auga.Aínda que a desinfección non elimina todos os microorganismos, garante que o risco de enfermidades transmitidas pola auga se minimiza ata os niveis considerados aceptables segundo as normas microbiolóxicas.A esterilización, pola contra, refírese á eliminación de todos os microorganismos presentes na auga, mentres que a desinfección diríxese a unha parte substancial dos microorganismos patóxenos, reducindo os riscos asociados ás enfermidades transmitidas pola auga.
Evolución das técnicas de desinfección
Antes de mediados do século XIX, cando se estableceu a teoría patóxena bacteriana, o cheiro era considerado un medio de transmisión de enfermidades, influíndo no desenvolvemento das prácticas de desinfección de augas e sumidoiros.
Métodos de desinfección da auga potable
Desinfección física
Empréganse métodos físicos como quecemento, filtración, radiación ultravioleta (UV) e irradiación.A auga fervendo é común, eficaz para tratamentos a pequena escala, mentres que os métodos de filtración como os filtros de area, amianto ou vinagre de fibra eliminan as bacterias sen matalas.A radiación UV, especialmente dentro do rango de 240-280 nm, exhibe potentes propiedades xermicidas, adecuadas para pequenas cantidades de auga, utilizando desinfectadores UV directos ou de tipo manga.
Desinfección UV
A radiación UV entre 200-280 nm mata eficazmente os patóxenos sen usar produtos químicos, gañando protagonismo pola súa eficiencia no control dos axentes causantes de enfermidades.
Desinfección química
Os desinfectantes químicos inclúen a cloración, as cloraminas, o dióxido de cloro e o ozono.
Compostos de cloro
A cloración, un método amplamente adoptado, demostra propiedades xermicidas fortes, estables e rendibles, que se usan de forma eficaz no tratamento da auga.As cloraminas, un derivado do cloro e do amoníaco, conservan o sabor e a cor da auga con menor capacidade oxidativa pero requiren procedementos complexos e concentracións máis elevadas.
Dióxido de cloro
Considerado como o desinfectante de cuarta xeración, o dióxido de cloro supera ao cloro en moitos aspectos, mostrando unha mellor desinfección, eliminación do sabor e menores subprodutos canceríxenos.É menos afectado pola temperatura da auga e presenta efectos bactericidas superiores sobre augas de mala calidade.
Desinfección por ozono
O ozono, un oxidante eficaz, ofrece unha erradicación microbiana de amplo espectro.Non obstante, carece de lonxevidade, estabilidade e require coñecementos técnicos para a súa vixilancia e control, que se utilizan principalmente na produción de auga embotellada.
Abaixo amósanse algunhas normas internacionais para a desinfección da auga potable
Os requisitos do índice de cloro libre son: tempo de contacto coa auga ≥ 30 minutos, auga de fábrica e límite de auga terminal ≤ 2 mg/L, marxe de auga de fábrica ≥ 0,3 mg/L e marxe de auga terminal ≥ 0,05 mg/L.
Os requisitos do índice de cloro total son: tempo de contacto coa auga ≥ 120 minutos, valor límite de auga de fábrica e auga terminal ≤ 3 mg/L, excedente de auga da fábrica ≥ 0,5 mg/L e excedente de auga terminal ≥ 0,05 mg/L.
Os requisitos do índice de ozono son: tempo de contacto coa auga ≥ 12 minutos, auga de fábrica e límite de auga terminal ≤ 0,3 mg/L, auga residual terminal ≥ 0,02 mg/L, se se usan outros métodos de desinfección colaborativa, límite de desinfectante e residual O correspondente deben cumprirse os requisitos.
Os requisitos do índice de dióxido de cloro son: tempo de contacto coa auga ≥ 30 minutos, auga de fábrica e límite de auga terminal ≤ 0,8 mg/L, balance hídrico de fábrica ≥ 0,1 mg/L e balance hídrico terminal ≥ 0,02 mg/L.